به نظر من مهمترین اصل در تربیت فرزند باور این مطلب است که : «دو صد گفته چون نیم کردار نیست».

از اول خیلی دوست داشتم فرزندم من و پدرش منهای همه ی بدیهایمان باشد. منهای عادت هایی که دوستشان نداشتیم؛ مثلا اینکه بدون علاقه ی شخصی بعضی وقت ها آن هم ناخودآگاه و تاکید می کنم بعضی وقت ها ، بمنظور تشکر می گفتم «مرسی»؛ و از آنجاییکه اعتقادم بر این بود که تا وقتی لغات زیبای فارسی برای تشکر وجود دارد اجحاف است در حق فرهنگ و زبان زیبایمان اگر جایگزین های فرنگی بنشیند جایشان. به همین منظور ، از همان «بِ» بسم الله در جواب محبت ها ، به او با صدای بلند و رسا می گفتم : «ممنووووووووونم».

این نظریه ی ابتدای متنم را وقتی فرزندم به من ثابت کرد که در جواب لیوان آبی که به دستش دادم گفت: «میسی».

و حالا این «میسی» می شود تلنگر هر روز و هر ساعت من که مواظب عمل و گفتارم باشم، یک جفت چشم و گوش تیز در کمین شکار لحظه های غفلتم است.