دلتون هميشه گرم باشه.

قاعده اش اين نيست که ببره، ولي بهمون مي فهمونه که ارزشي نداشتند و گذشتني هستند. شايد يکي از فلسفه هاي به وجود اومدن انسان هم چگونگي برخورد با مشکلات باشه؛ و اين نوع برخورده که انسان را بزرگ مي کنه و به خودش ميرسونه و يا کوچيک و افسرده مي کنه و از او دور مي کنه.

زجر شيرين نوش جون انسان!

مصرع آخر رو خوب اومدي;) و اما در مورد سختي،شرمنده ام،چون خدا خودش گفته که ما رو با سختي آفريده. پس بايد تحمل کنيم:*

خوشي و ناخوشي مي گذرد... ان شاءالله آخر مثنويت خوش باشه آبجي.

بعضي از خاطرات که بعله، ولي بعضي از دغدغه ها رو منظورم بود که مال همون دوره اس و وقتي بزرگ ميشي، مي بيني چه نگرانيِ بي ارزشي بوده ... يه نيگا به عکساي بچگيت بنداز آبجي...