جمله اي که نقل کردي قشنگه، توي بزرگراه زياد ديدمش و هميشه شکر نعمت پيرشدنم رو به جا مي آرم

اما بعدش يه چيز ديگه آزارم ميده! اينکه اگر همين لحظه برم به سراي باقي چي دارم که با خودم ببرم؟ چيکار کردم که دستم براي خونه آخرتم پر باشه؟

اونوقته که دوست دارم کمتر عمر کنم تا کمتر بازخواست بشم (البته اينم از تنبلي و تن پروريمونه ديگه :دي بجاي تکون خوردن و فعال شن کلا صورت مسئله رو پاک مي کنيم )