کوچک تر که بودیم آرزوی داشتن بهترین اسباب بازی رو داشتیم، یه کم بزرگ تر شدیم ؛ آرزومون هم بزرگ تر شد؛ آرزوی قبولی کنکور، بهترین دانشگاه، شاگرد اولی ، خونه، ماشین و .... ؛

یه عزیزی می گفت :«ارزش شما به خواسته هاتونه، به هر اندازه از خدا بخواهید ، همون اندازه می ارزید»

نمی دونم دوست داریم به اندازه ی خونه و ماشین یا هزار تا چیز دیگه ای که دنیا مدام توی گوشمون می خونه و آرزوی داشتنش رو می ندازه تو دلمون بی ارزیم یا...؟

ای کاش همه ، خود خدا رو آرزو کنیم؛ آرزو کنیم بتونیم خدا رو حس کنیم؛ لمس کنیم؛ لذت ببریم از وجود بی نهایتش.

یاد یه داستانی افتادم، روزی یه پسری کلی به پدر و مادرش بی احترامی کرد و حتی اونا رو زد و از خونه اومد بیرون، خودش خواست بره بیرون، مدت ها سرگردون بود، یه جورایی دلش تنگ خونه و والدینش شده بود، ولی ترس اینو داشت که اونا قبولش نکنن و از خونه بیرونش کنن، تا اینکه یه بنده خدایی که پدر و مادر اون پسر رو بهتر از خودش می شناخت به اون گفت: پدر و مادرت منتظرتن، برگرد به خونه.... به این ترتیب پسر برگشت، پدر و مادرش اونقدر مهربانانه اونو توی آغوش کشیدن، انگاری که یادشون رفته چقدر بی احترامی از پسرشون دیدن.... حالا یه سوال : « مگه خدا مهربون ترین نیست؟؟؟»

بیایید برگردیم به خونه، یکی هست که اونقدر مهربونه که همیشه با آغوش باز منتظرمونه، بریم در بزنیم و ضجه بزنیم، ناله کنیم، بگیم خدایا به خاطر همه ی اون غلطهایی که مرتکب شدیم و همه ی اون درست هایی که کوتاهی کردیم، ببخش... خدا منتظره، داره نیگامون می کنه.

فردا «لیله الرغائب» است. یعنی شب آرزو ها ، مواظب آرزوهامون باشیم، نمی گم آرزوهای کوچیک رو نخوایم ، ولی مواظب باشیم این آرزوهای کوچیک ما رو از آرزوهای بزرگمون دور نکنه،آرزوی بزرگ شدن، آرزوی رسیدن به خونه، در آغوش کشیدن همه ی خوبی ها ، آرزوی ذوب شدن و ملحق شدن به خالق، آرزوی نیستی در راه بهترین هستی....

خدایا! تو تنها کسی هستی که وقتی آرزوهایم را با تو در میان می‌نهم، احساس خفت و حقارت نمی‌کنم. تنها تویی آن‌که دوست دارم تمام غم‌هایم را برایش مو به مو شرح دهم. تو هرگز به آرزوهایم نمی‌خندى. هرگز حاجت‌های مرا به سخره نمی‌گیرى. مرا به خاطر آرزوهایم تحقیر نمی‌کنى. من در حضور تو حتی از کوچک‌ترین آرزوهایم چشم نمی‌پوشم. از رؤیاهای خویش هرقدر پیش پا افتاده در حضور تو شرمگین نمی‌شوم. همه را، همه را برای تو می‌گویم. همه رؤیاهایم را، خواسته‌هایم را، هرقدر کوچک، هرقدر هم که کودکانه، به تو می‌گویم.

اعمال این شب بزرگ رو از مفاتیح بخونیم و برا رسیدن به اون بالایی فقط یه یا علی مونده، همه برا همدیگه هم دعا کنیم، برای همه ی دنیا.

اللهم عجل لولیک الفرج

اَلسَّلامُ عَلَیْکُمْ یا اَهْلَ بَیْتِ النُّبُوَّهِ، وَمَوْضِعَ الرِّسالَهِ، وَمُخْتَلَفَ الْمَلائِکَهِ،

سلام بر شما اى خاندان نبوت و جایگاه رسالت و مرکز رفت و آمد فرشتگان

زیارت جامعه کبیره که به معرّفی و تبیین مقامات   امامان معصوم علیهم السلام پرداخته است از سخنان ارزشمند به‌جا مانده از امام   هادی (علیه السلام) است.

« زیارت از ریشه ی «زَور» است. اصل این واژه به معنای میل و عدول از چیزی است. دروغ را از آن جهت زور گفته اند که مایل و منحرف از راه حق می گردد. احمد بن فارس در ادامه می گوید : زایر را از آن جهت زایر می گویند که وقتی به زیارت تو می آید از غیر تو عدول می کند و رو بر میگرداند، از این رو برخی گفته اند : زیارت به معنای قصد و توجه است. فیومی در ادامه می گوید : زیارت در عرف آن است که انسان با انگیزه ی بزرگداشت کسی و انس گرفتن با او به وی روی آورد . نیز برخی گفته اند : اینکه بر ملاقات اولیا و بزرگان ، اطلاق زیارت شده ، از آن جهت است که این کار ، انحراف از جریان مادی و عدول از عالم طبیعت و توجه به عالم روحانیت است، در حالیکه در محیط طبیعی حضور دارد و جسمانیت خویش را حفظ می کند. »

متن بالا برگرفته از کتاب «ادب فِنای مقربان» /جلد اول از استاد بزرگوار آیة الله جوادی آملی می باشد. در این مجموعه به تفسیر زیارت جامعه کبیره پرداخته شده است. برای اینکه حب ائمه (علیهم السلام) بیش از پیش در دل جای گیرد، به سفارش بزرگی بهتر است در هفته حداقل یکبار را به خواندن این زیارت جامع بپردازیم. و برای اینکه بهتر کلمات  آن را درک کنیم، و ان شاءالله در جان ما نفوذ کند بهتر است با معرفت و شناخت آن را بخوانیم، این کتاب به این امر کمک شایانی می کند.

منتظران! برای زیارت مولایی که سالهاست در انتظارش بسر می بریم ، آیا در هفته فقط نیم ساعت وقت گذاشتن زیاد است؟