یک گوشه از پارک، زیر بید مجنونی، خانمی چادری ، روی نیمکتی نشسته است. سرش پایین است و ذره ذره اشکهایش میچکد روی چادرش. شروع می کند به درد دل، ابتدا برای سنگ و برگ و گل... می گوید که از دست شوهرش ناراحت است؛ می گوید که او هیچ گاه درکش نکرده است. همیشه احساس تنهایی می کند و...

از دور مردی آهسته آهسته به خلوت زن نزدیک می شود، می نشیند روی همان نیمکت. البته فاصله ها رعایت می شود و سرش پایین است و فقط به صحبت های زن گوش می دهد. زن می نالد و مرد هم برای تسکین دادنش می رود بالای منبر، از خوبی ها و توانایی های زن تعریف می کند و زن هم به او جواب می دهد....

****

کمی آنطرف تر، دختر جوانی روی نیمکت نزدیک به خیابان نشسته است. با نگاهش ماشین ها را تعقیب می کند ، ولی فکرش جای دیگری است. غرق در افکارش می شود و شروع می کند به درد دل. اینکه چقدر منتظر آمدن خواستگاری با اسب سفید بوده است و الان ترس این را دارد که موهایش به رنگ دندانهایش شود و نتواند به آرزویش برسد؛ اینکه ترس از تنهایی آزارش می دهد. اینکه رفتار دیگران با او چگونه است، می گوید و می گوید...

پسر جوانی در حال عبور از عرض خیابان است که چشمم می افتد به دختر غرق در افکار. به سمتش می آید، روی همان نمیکت می نشیند، البته فاصله ها رعایت می شود و فقط به صحبت های دختر جوان گوش می دهد. شروع می کند به دلداری دادن به او و ...

****

موارد مشابه دیگری هم در آن پارک ممکن است دیده شود که فاصله ها ابتدا رعایت می شوند...

هیچ کس این رفتار را نمی پسندد. اینکه زنی با مرد نامحرمی درد دل کند و مثلا از شوهرش بدگویی کند و یا حتی برایش از خوبی های همسرش بگوید. اینکه دختری برای پسر نامحرمی هم کلام شود و برایش درد دل کند و او بخواهد تسکین دردش شود. و هزاران نمونه ی دیگر...

دنیای مجازی ما هم به مثابه ی همان پارک است. هر کسی نیمکتی دارد برای خودش، ابتدا برای درختان و گلها درد دل می کند تا آرام شود، ولی یادش می رود که آدم های زیادی در حال عبورند و می شنوند صحبت هایش را. هر کسی ممکن است که روی نیمکت او چند دقیقه ای را مهمان شود. و هر کسی ممکن است برایش نسخه ای ببیچد.

غریبه ها ، از سر مهربانی و دلسوزی و یا هر قصد دیگری که می آیند مهمان نیمکتِ ما می شوند، اگر نامحرم باشند، حتی با رعایت فاصله ها، خط قرمزهای ما را کم رنگ تر می کنند. شاید سرشان پایین باشد و ما را نبینند، شاید دیگران به اینکه ما داریم با هم دردر دل می کنیم توجهی نکنند و ما را نبینند، ولی اویی که باید ببیند ، دارد هر دوی ما را می بیند.

نیمکت تنهاییِ ما را همه دارند می بینند و می شنوند. حواسمان باشد. نگذاریم دنیای مجازی امان ، پر شود از نیمکت هایی که خط قرمزها را می شکنند.