وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا

و زمین به واسطه ی همین کوه هایی که همچون میخ آن را نگه می دارد، از متلاشی شدن حفظ می شود.

و کوه هایی را نیز برای انسانیت قرار داد:

همان هایی که هر دَم برای حفظ زندگی اشان، شنیده هایی را نشنیده و دیده هایی را ندیده می گیرند.

همان هایی که برای آرامش خانواده اشان، سکوت می کنند.

همان هایی که کمرشان از شدت خستگی راست نمی شود ولی لبشان را همیشه خندان نگه می دارند.

همان هایی که شاهد اشتباهات دیگران هستند و لباسی می شوند برایشان، ولی خودشان مجالی برای هیچ خطایی ندارند.

همان هایی که  چین و چروک ها و سفیدی موها را یکی یکی می بینند و دَم نمی زنند.

همان هایی که هیچ کس را برای کمبودهایشان مقصر نمی دانند.

همان هایی که نیش زخم زبانها بیشتر از زخمهایشان برایشان دردآور است.

همان هایی که بعدها، دیگران نامش را ضعیفه نهادند؛

همان ها را می گویم...

همان ضعیفه هایی که همچون میخ بنیان خانواده اشان را حفظ کردند و نگذاشتند متلاشی شود.

همان کوه هایی که خدا برای هر جامعه ی انسانی قرار داد، تا آن جامعه بماند و از لطایف روحش در جانش دمید و عواطفش را نرم تر قرار داد تا بتواند آرامش را برقرار کند.

همان هایی که خدا آنها را وسایلی قرار داد، تا پلی بشوند برای رسیدن دیگران به او.

و خدا دارد می بیند تمام قصور هایی را که در مقابل این کوه ها انجام می شود. و آن کوه ها، چون بالاترند ، نزدیک ترند و این را می فهمند و دلشان گرم می شود به داشتن همان خدا، فقط و فقط.

کوه که احتیاج به داد و هوار ندارد برای دیده شدن.

کوه که احتیاج به زینت و آذین ندارد برای زیبا شدن.

کوه خودش منشا زیبایی هاست. منشا آرامش است و منشا زندگی.

نفسی تازه باید کرد، تا آن هنگام که این کوه ها پابرجایند.

دلم نمی خواهد بگویم ، ولی واقعیت این است که:

حتی کوه ها هم می تواند منشا میرانندگی شوند و بسوزانند، هم خودشان و هم آنهایی را که برای آرامش در کنارشان خلق شده اند.

حتی کوه ها هم می تواند متلاشی شوند.

منشا نابود شدن و نابودکنندگی این کوه ها، زمین است.

این زمین است که گرما را زیاد می کند و آتشفشان را بیدار.

این زمین است که می لرزاند و سنگ های سخت را متلاشی می کند.

کوه اگر دلش را به زمین بسپارد ، ماندگاری اش هم زمینی می شود.

اما  اگر نگاهش به آسمان باشد و دلش را به آسمانی ها بدهد ، در عین سردی، گرم و در عین سختی، نرم خواهد شد.

کوه ماندن، به این آسودگی ها نیست...

باید استوار بود...

استوار...

_______________________

پ ن: طبق روالِ نوشته های قبلم، هی سکانس های مختلف را نوشتم و هی پاک کردم. اگر می خواهید قسمت پاک شده ی متنم را ببینید، فقط کافیست با دقت بیشتری نگاهی بیندازید به اطرافتان... همین.