می گویم فلان نامزد اونقدر خوب توی مصاحبه ها و مناظره ظاهر شده که نظراتِ عمومی زیادی رو به خودش معطوف کرده.

با ناراحتی از این حرف من صدایش از قبل بلندتر می شود و شروع به تخریب فلان نامزد می کند و اینکه دست دشمن در کار است و در مقابل به خوبی های بهمان نامزد که مورد نظرش است می پردازد، جالب تر اینه که تمام افکاری را که تا چندی پیش داشته است در مخالفت از فلان نامزد و طرفداری از بهمان نامزد دارد زیر سوال می برد.

از این مناظره فقط یه چیزی عایدم شد: تعصب...

دسته ای از مردم موقع رای گیری ابتدا از روی اسامی ، نامزد موردنظر رو انتخاب می کنند و بعد از اون تمام دیده ها و شنیده هاشون رو به نفع نامزد مورد و به ضرر بقیه ی نامزدها ترجمه می کنند. مگر وظیفه ی ما دیدن و شنیدن و تحقیق و سپس رای دادن نیست. عادل بودن توی انتخاب وظیفه اس...

توی یه امتحانِ معمولی هم در پاسخ به سوالات ابتدا مساله رو حل می کنیم تا به جواب برسیم نه اینکه ابتدا جواب رو از روی بغل دستی ببینیم بعد در راهِ حل مساله به هر تناقضی رسیدیم با توجیه از اون رد بشیم تا به جواب مورد نظر برسیم.

با این روش داریم به شخص رای میدیم نه شخصیت...

یکی از مصادیقِ حماسه ی سیاسی اینه که این بی سیاستی های شخصیتی مون رو رفع کنیم، این بی اخلاقی های رفتارهای سیاسیمون رو...