بارها شنیدیم که می گویند: «فلانی ذوب در ولایت است»...

ذوب شدن در هر چیز یعنی آنقدر آتش عشقش برایت گرم باشد که اجزایت را در آن حل کند . با این حساب می توان گفت که عده ای ذوب در دنیا و حتی ذوب در خودشان هستند – که بدا به حالشان!-

اگر قرار به ذوب شدن باشد ، عاقلترین ها بهترین ذوب شدن ها را انتخاب می کنند و عاشق ترین ها می شوند. و این عاشق ترین ها ، گزینه ی اسلام را برای ذوب شدن انتخاب می کنند.

کسی که ذوب در اسلام باشد، نه تنها ولایت را جزء اصلی آن می داند و ولایت با گوشت و پوستش درآمیخته خواهد شد بلکه ذوب در مردم نیز خواهند شد، چرا که هر بنده را یک خلق از خالقِ خویش می بیند. در این حالت سرمستی ای که حاصل از عشق به ولایت است را نه فقط برای خود و جمع همفکرانش ، که برای عموم مردم می خواهد. نگاهش و افکارش مهربانتر می شود. به جای اینکه به فکر ناگ آوت کردن شخص منتقد باشد ، به فکر عاشق کردن او خواهد بود.

کسیکه ذوب در اسلام باشد، هدفش نیز بزرگتر می شود، جانش را فدای خدایی می کند که اجازه ی عاشق شدن را به او داده و دلش را منور به حضور ولایت کرده است.

کسیکه ذوب در اسلام می شود می داند که نمی داند. غرورش زیر پایش و نگاهش به آسمان است. همّ و غمش می شود دانستن، و در این راه هر چه بیشتر می داند ، بیشتر می فهمد که نمی داند.

و در یک کلام کسیکه ذوب در اسلام باشد ، جاریست همچون رود رونده ای که منبع گرمایش هیچ گاه از بین نمی رود و او را سخت نمی کند. کلامش نافذ می شود و با خود می کشاند دلها را.

برای ذوب در اسلام شدن باید ذوب در «ولایت» بشوی و بدان بسنده نکنی. باید ذوب در «عبادت» بشوی و بدان بسنده نکنی. باید ذوب در «رافت» بشوی و بدان بسنده نکنی. و در یک کلام باید ذوب در «خوبی ها» بشوی و بدانها بسنده نکنی، که ایستادن در هر مرحله به معنای بازماندن از هدف است.

فرصت نداریم برای این همه ذوب شدن، مگر چقدر «علی گندابی» ها و «طیب» ها داریم که یک شبه ره صد ساله را پیموده اند...

بسنده نکنیم... با یک «یا علی» شروع کنیم و ذوب شویم... ذوبِ ذوبِ ذوب...

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

پ ن:  خواندن این متن هم خالی از لطف نیست «این کلمات مبالغه‌آمیز را حذف کنید»