می گفت که هر وقت که به خانه ی اقوام میرفتیم، دوقلوهای سه ساله ام، تحت تاثیر کودکانی که در آن منزل هستند و دارند با تبلت بازی می کنند قرار می گیرند؛ هر کس مشغول تبلت خودش بود و به دیگران توجهی نداشت و کودکان من هم که علاقه ی زیادی به داشتن تبلت نشان می دادند و می خواستند از آنها بگیرند و بازی کنند و آنها هم نمی دادند و دعوا و مرافعه ای بود که به پا میشد و حسابی همه کلافه می شدند. به خاطر همین برای دوقلوها ، تبلت خریدیم و حالا چون همان دعواهای مهمانی به خانه امان آمده، مجبور شدیم که از همان تبلت دوتا بخریم.

متاسفانه امروزه مهمانی های ما دیگر رنگ و بوی قدیم را ندارد. آخرین حد ارتباط دو نفر این است که برنامه ها و فایلهایی که یک سیستم دارد به وسیله ی بلوتوث به سیستم دیگر منتقل شود.

اصولا ابتدای هر مهمانی هم پسورد وایرلس میزبان پرسیده می شود و از اول تا انتهای مهمانی چشم ها خیره به تبلت ها و گوشی ها دوخته شده و هر از گاهی به منظور عوض شدن جو، ممکن است کسی مطلب جالبی را به دیگران عرضه کند.

در این شرایط ایجاد شده بیشترین ضربه به کودکان وارد می شود. ما بزرگ تر ها روزگاری را گذرانده ایم که در مهمانی، در جمع دوستان و همبازی های هم سن و سال قرار می گرفتیم و با شعار دخترا با دخترا ، پسرا با پسرا... باز هم به اندازه ی کافی برای خودمان همبازی داشتیم و کلی از هر مهمانی لذت می بردیم.

کودکان امروز نه به اندازه ی کافی همبازی دارند و نه می توانند از یک مهمانی لذت واقعی را ببرند. دیگر مهمانی ها برایشان حکم تقویت ارتباطات اجتماعی و لذت بردن از محیط را ندارد. آنها دیگر برای رفتن به خانه ی خاله و دایی سر و دست نمی شکنند و ذوق نمی کنند. آنها دیگر به اطرافیانشان عشق نمی ورزند . دیگر برای آنها اتاق تنهایی اشان با مهمانی ها فرقی ندارد، بلکه به منظور تمرکز روی بازی و رکورد شکنی ، اتاق تنهایی اشان را بیشتر هم ترجیح می دهند.

اینجا بیشترین وظیفه به گردن ما بزرگترهاست، ما بزرگترهایی که با وجود محرومیت ها و وامکانات کم ، کودکیِ شادی را تجربه کرده ایم و مزه ی بازی های درون مهمانی هنوز زیر دندانمان است. ما بزرگترهایی که اکثرا بیشتر کارمان الان با همین تکنولوژیها حل می شود. ماهایی که مرز بین کودکانِ با تکنولوژیِ بالا و بزرگترها هستیم.

اول از همه باید واقعا دلمان به حال آن اخم های کودکانه ای که جلوی بازیهای کامپیوتری می شود بسوزد ، برای آن چشم هایی که قرمز می شوند و برای آن اعصابی که حسابی می ریزد به هم.

بازی های قشنگ کودکی امان بهترین هدیه به بچه های این نسل است. بازی هایی که گهگاه بزرگترها هم به آن راه پیدا می کردند.

تا دیرتر از این نشده، بهتر ببینیم و دلمان بسوزد و کاری بکنیم. نگذاریم دیرتر از این شود و بچه ها را روز به روز ببینم که دارند از همه نظر عقب می افتند، به بهانه ی اینکه از تکنولوژی عقب نیفتند.